عماد الدین اصفهانیابوعبدالله محمد عمادالدین کاتب اصفهانی(قرن ششم:۵۹۷-۵۱۹ ق)مورخ، ادیب و نویسنده. ملقب به عماد و كاتب اصفهانى. معروف به این اخى العزیز. در اصفهان به دنیا آمد و در همین شهر نشوونما یافت. ۱ - معرفی اجمالیدر جوانى به بغداد رفت و در مدرسه‌ى نظامیه به آموختن علم پرداخت و در فقه شافعی و فنون ادب و شعر سرآمد شد. سپس به دمشق رفت و به سلطان نورالدین محمود زنگى پیوست و متصدى دیوان انشاء گردید. وى به دو زبان فارس ى و عربى مى‌نوشت. او در مدتى كه در دمشق بود صلاح‌الدین ایوبی را نیز مى‌ستود و مورد علاقه‌ى او بود و به همین مناسبت مقامش نزد نورالدین بالاتر رفت و در زمان مستنجد عباسی، به عنوان پیامگزار از دمشق به بغداد رفت و پس از بازگشت به دمشق در مدرسه‌اى كه به نام خود او خوانده مى‌شود (مدرسه‌ى عمادیه) به عنوان مدرس منصوب شد. ۲ - رحلت عماد الدین اصفهانیاما وى مورد سعایت دشمنان قرار گرفت و كار بر او تنگ شد و ناچار از دمشق به موصل رفت و در آنجا بیمار شد. ولى به محض شنیدن خبر رسیدن صلاح‌الدین ایوبى به دمشق، مجدداً به آن شهر بازگشت و در همان شهر درگذشت و در مقابر صوفیه دفن شد. ۳ - آثار علمیاز آثار وى: «خریده القصر و جریده العصر»، در ده مجلد؛«الفتح القسی فی الفتح القدسی» یا «القدح القسی فی الفتح القدسی» یا «الف یح القسی فی الفتح لقدسی»، گزارشى از فتح شام و فلسطین به وسیله‌ى صلاح‌الدین؛ «البرق الشامی، در تاریخ در هفت مجلد؛ «دیوان» شعر در چهار مجلد؛ «نصره الفتره و عصره الفطره» یا «نصره الفتره و عصره القطره»، در تاریخ سلاجقه‌ى عراق؛ «السیل علی الذیل» در سه مجلد، در تاریخ بغداد؛ «العتبى و العقبى»؛ «نحله الرحله». ۴ - منبعانجمن مفاخر فرهنگی، اثرآفرینان، ج۴، ص۲۱۳. |